آرتریت روماتوئید و روش های درمان

آرتریت روماتوئید که بیشتر با نام روماتیسم مفصلی در میان عموم مردم شناخته می شود نوعی بیماری مزمن و خودایمنی است که به دلیل بروز اختلال در سیستم ایمنی بدن رخ می دهد.

این بیماری در بین خانم ها و در سنین ۳۵ تا ۵۵ سال شایع تر از سایر افراد است و علت اصلی آن تاکنون ناشناخته مانده اگرچه محققان اختلالات و ضعف سیستم ایمنی را در بروز آن دخیل می دانند.

آرتریت روماتوئید اغلب مفاصل کوچک بدن مانند اگشتان دست را درگیر کرده و موجب درد ، التهاب و تورم و خشکی مفاصل می شود.

در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید به دلیل بروز اختلال در دستگاه ایمنی بدن سیستم ایمنی به سلول های بدن بخصوص سلول های سینوویوم مفاصل بدن حمله کرده و آن ها را از بین می برد. 

سینوویوم لایه ای از جنس سلول است که سطح درونی کپسول مفصلی را پوشانده و وظیفه آن ترشح مایع مفصلی است که آسیب آن سبب التهاب مفاصل می شود.

مفاصل بیمار در اثر این بیماری دچار التهاب شده که اغلب بطور قرینه رخ می دهد. ( در هر دو سمت بدن دیده می شود )

مبتلایان به این بیماری بیش از سایر افراد در معرض خطر ابتلا به بیماری هایی همچون پوکی استخوان، بیماری های گوارشی و بیماریهای قلبی–عروقی قرار دارند به همین دلیل باید بطور منظم چکاب های لازم را انجام دهند.

پزشک برای تشخیص دقیق بیماری و افتراق آن از سایر مشکلات علاوه بر معاینه فیزیکی و دریافت شرح حال بیماری از زبان بیمار از روش ها و تست های آزمایشگاهی همچون آزمایش خون بهره می برد.

عوامل ژنتیکی و سابقه خانوادگی ابتلا به بیماری های روماتیسمی ، ابتلا به بیماری های عفونی و ویرورسی ، اعتیاد به سیگار و دخانیات و مصرف بیش از حد مواد غذایی حاوی کافئین از جمله عواملی هستند که در افزایش خطر بروز آرتریت روماتوئید نقش دارند.

علائم آرتریت روماتوئید

• درد مفاصل درگیر
• التهاب مفاصل درگیر
• تئورم مفاصل درگیر
• حساسیت مفاصل به لمس فشار
• خشکی و کاهش انعطاف پذیری مفاصل درگیر
• محدود شدن دامنه حرکتی مفاصل بدن
• خستگی مزمن
• ندول های روماتیسمی
• تغییر شکل مفاصل
• کم خونی ، کاهش اشتها ، درگیری عروق خونی و عصبی ، تنگی نفس و مشکلات ریوی مزمن ، تب و مشکلات چشمی از عوارض این بیماری هستند که در برخی مبتلایان دیده می شوند.

روش های درمان

اگرچه تاکنون درمان قطعی برای این بیماری شناخته نشده اما روش های درمانی می توانند با تخفیف علائم بیماری شرایط فرد مبتلا را بهبود بخشند.

به دلیل عوارضی همچون ضعف و خستگی مزمن کاهش سطح فعالیت به مبتلایان به آرتریت روماتوئید توصیه می شود.

کاهش سطح فعالیت همچنین از شدت تخریب مفاصل می کاهد.

در مواردی که دفورمیتی های مفصلی ایجاد شده ممکن است پزشک با تجویز بریس های مخصوص به اصلاح ناهنجاری های ایجاد شده کمک کند.

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند آسپرین، پیروکسیکام، ناپروکسن و ایبوپروفن و داروهای استروئیدی مانند پردنیزولون برای تخفیف علائم بیماری توسط پزشک تجویز می شوند.

عوارض جسمی و حرکتی ناشی از آرتریت روماتوئید با فیزیوتراپی قابل بهبود هستند. فیزیوتراپی با کاهش خشکی مفاصل و افزایش انعطاف پذیری آن ها به بهبود وضعیت حرکتی مفاصل درگیر کمک می کند.

کلمات مرتبط :

فیزیوتراپی در نارمک – فیزیوتراپی در سرسبز – فیزیوتراپی در خیابان آیت